“Cəbhəyə yola düşməzdən əvvəl həyat yoldaşı Fatiməyə tapşırıb ki, əgər şəhid olarsa övladlarını  dəfnə gətirməsinlər. Deyib ki, qoy qızlarım məni həmişə sağ, gülərüz xatırlasınlar. Bir də tapşırıb ki, heç kimin yanında ağlamayın. Vətən uğrunda şəhid olanın arxasınca ağlamazlar. Fevralda oğlu dünyaya gələcək, doğulacaq körpənin adını bir neçə ay əvvəldən özü Alparslan qoyub...”

“Hadrut fatehi” adlandırılan, Vətən Müharibəsi Qəhrəmanı, Xüsusi Təyinatlıların baş giziri, 36 yaşlı şəhid Camal İsmayılovun anası Filarə İsmayılova  oğlu barədə bitib-tükənməyən xatirələrinə belə başlayır.

İsmayılovlar ailəsi Neftçalanın Həsənabad qəsəbəsində yaşayır. Ailədə iki oğul böyüyüb. Hər ikisi hərbçi olub. Müharibənin ilk günlərindən cəbhəyə yollanıblar. Camal Füzuli, Cəbrayıl, Zəngilan şəhərlərinin, Ərgünəş yüksəkliyinin, eləcə də Hadrut qəsəbəsinin azad olunmasında, Laçın dəhlizi istiqamətində döyüşlərə qatılıb. Oktyabrın 19-dan 20-ə keçən gecə Qubadlı istiqamətində gedən döyüşlərdə qəhrəmancasına şəhid olub.

Düşmən əsgərləri necə aldadılıb...

 Bu, həmin qəhrəman hərbçimizdir ki, Hadrut əməliyyatı zamanı erməni rabitə qovşağına qoşularaq güllə atmadan düşmən əsgərlərini aldadıb, onları başqa istiqamətə yönləndirib. Erməni dilinidə səlist danışdığından dəfələrlə düşməni tora salaraq, mövqelərini ələ keçirməyə müvəffəq olub. Döyüşçü yoldaşları deyirlər ki, Camal iki nəfərlə birgə mühasirəyə düşmüş əsgərlərimizi xilas edərək, ermənilərin özünü mühasirəyə salmağı bacarıb.

Ana danışır ki, oğlu uşaqlıqdan hərbçi olmaq arzusunda olub. Buna görə də kiçik yaşlarından hərbçi həyatına hazırlaşıb: “Uşaqlar körpə olanda Rusiyada yaşayırdıq. Orta məktəbə Rusiyada getdilər. Sonra kəndimizə geri qayıtdıq. Rusca təhsil aldıqlarına görə hər gün rayon mərkəzindəki məktəbə gedirdilər. Camal səliqə-səhmanı çox sevirdi. Altıncı sinifdən paltarlarını özü ütüləyirdi. Kəndin palçıqlı yolları ilə gedib gəlsə də ayaqqabısı çirklənməzdi. Övladlarını da belə yetişdirib” – gözüyaşlı ana danışır.

Xüsusi təyinatlı qüvvələrdə keçən 18 il

Camal 18 il XTQ-də xidmət edib. İngilis, rus və erməni dillərini mükəmməl bilib, son vaxtlar yunan dilini də öyrənirmiş. Həmçinin, idmanın boks və güləş növü ilə məşğul olub. Ayrıca kəşfiyyatçı kimi  Türkiyədə, Gürcüstanda keçirilən müxtəlif kurslara qatılıb, dağ-xizəkçilik, paraşütdən tullanmanın sirrlərini öyrənib, dəfələrlə təltif olunub. 94 dəfə paraşütdən atlanmaqla tapşırıqları yerinə yetirib. Bununla yanaşı kitab tərcüməsi ilə də məşğul  olub.

Camal şəhid olandan sonra ailəyə bildiriblər ki, onu arxa cəbhədə saxlamaq istəyiblər, amma ön cəbhəyə göndərilməsi üçün təkid edib. F.İsmayılova deyir ki, oğlu Aprel döyüşlərinə də  qatılıb. Həmin döyüşlərdə dostları şəhid olub: “Camal işi haqda heç vaxt evdə danışmazdı. Aprel döyüşlərində dostlarının şəhid olması onu sarsıtmışdı. Deyirdi ki, Pəncəli Teymurov, Murad Mirzəyev bizim qol-qanadımız idi. Müharibənin başlayacağını, cəbhəyə gedəcəyini də bizdən gizlətmişdi. Deyirmiş ki, 18 ildir xidmət edirəm, indi müharibəyə getməsəm mənimlə xidmət edən, döyüşdə iştirak etmiş dostlarımın üzünə necə baxaram?”

Camalın anasına həsrət dolu son baxışları

İki övladı hərbçi olsa da, ana müharibənin başlanması xəbərini sosial şəbəkələrdən öyrənib: “Camal ailəsi ilə birgə Sumqayıtda kirayədə yaşayırdı. Sentyabrın 15-də kəndə gəldi, amma gecə zəng vurub təcili geri çağırdılar. Səhər tezdən Sumqayıta yola saldıq. Qapıdan çaxanda dönüb mənə elə həsrətlə baxdı ki... O baxışları yaddan çıxara bilmirəm. Atasına da dedim ki, Camal niyə mənə elə nisgillə baxdı. Bu, mənim oğlumla sonuncu görüşüm oldu” – ana yenidən ağlayır.

Şəhid anası deyir ki, oğlu iman əhli olub. Hər dəfə namazdan sonra dua edərkən şəhədətə qovuşmasını arzulayıb: “Hər səhər sübh namazına qalxanda WhatsApp-dan mənə ürək şəkli göndərirdi. Arxayın olurdum ki, salamatçılıqdı. Sentyabrın 25-də profilində “Allahu Əkbər” yazdığını, “Heydər Əliyev zirvəsində”ki əlində bayraqla çəkdirdiyi şəklini qoyduğunu gördüm. Ürəyimə damdı ki, nəsə baş verib. Çünki Camal hərbi formada şəklini paylaşmazdı, heç bizə də icazə verməzdi. Gəlinim bacım qızıdır. Ona zəng vurdum. Mənə “narahat olma” dedi. Qapıdan çıxanda gəlinə deyib ki, əgər şəhid olsam ağlayacaqsansa, indi mənim yanımda ağla, heç kimin qarşısında göz yaşı tökmə”.

“Oktyabrın 18-dən sonra Camaldan xəbər tuta bilmədik”

 Cəbhədə olan Camal və kiçik qardaşı Ülvi hər gün anaları ilə əlaqə saxlayıblar. Camal sonuncu dəfə anası ilə oktyabrın 18-də telefonla danışıb: “Dedi ki, ana, müharibənin bitməsinə lap az qalıb. Dedim ay bala, mən hər dəfə sənin səsini eşidəndə, qoğal, şirniyyat bişiririb paylayıram. Hər onlarla danışanda məhlənin uşaqlarına şirniyyat paylayıb deyirdim ki, dua edin, balalarım salamat gəlsin. Qonşular Camalı o qədər çox istəyirdilər ki, hətta onun üçün qurban demişdilər. Oktyabrın 18-dən sonra Camaldan xəbər tuta bilmədik”.

Ana o müdhiş günü çətin də olsa yenidən xatırlayır. Camal ayın 19-dan 20-ə keçən gecə şəhid olub. Ailəyə bununla bağlı ayın 21-də - ananın ad günündə xəbər veriblər: “Qızım da, Ülvi də həmişə deyirdilər ki, sən Camalı bizdən çox istəyirsən. Bilirdim ki, Camal həmin gün mütləq zəng vurub mənimlə danışacaq. Səhər tezdən Ülvi zəng vurdu, soruşdu ki, Camal zəng vurubmu? Həmin gün çox gözlədim, amma Camal zəng vurmadı. Axşamtərəfi Camalın şəhid olması xəbəri gəldi. Həmin günü baş verənləri xatırlaya bilmirəm. Səhəri gün isə xəbər gəldi ki, şəhid olmayıb, mühasirə düşüblər, Camal isə yaralıdır. Biz də qurban kəsdik, payladıq. Müharibənin ilk günlərində Füzuli istiqamətində döyüşçü yoldaşını güllə yağışı altından çıxararkən yaralanmışdı. Bir neçə gün hospitalda müalicə aldıqdan sonra cəbhə bölgəsinə qayıtmışdı. Camalgilin dəstəsi düşmənlə üzbəüz, əlbəyaxa döyüşüb”.

  “Hadrut fatehi”nin son döyüşü

Sonuncu döyüşdə Camal 16 nəfərlik dəstə üzvü ilə birgə 500 - dən çox düşmənlə döyüşüb və qəhrəmancasına şəhid olub. Ülvi yaralı və şəhidlərin içərisindən qardaşını axtarıb. Sonda Camalın nəşini şəhid olan hərbçilərin arasından tapıb: “Ayın 23-də qohum-əqraba yığılıb Camalın dalınca getdilər ki, bəlkə qana ehtiyacı var, bəlkə komadadır. Hamıya dedim ki, bəlkə komadaymış, siz elə bilmisiz ölüb. Onun öldüyünə indi də inanmıram. Ülvi dedi ki, üzündən təbəssüm çəkilməmişdi, elə bil dərin yuxuya getmişdi. O mənzərə balamın gözlərinin önündən getmir. O gündən bu günə hər gecə balamın köynəyini qucaqlayıb yatıram ki, yuxularıma gəlsin. İki övladı var balamın. Böyük qızı 5-ci sinifdə oxuyur. Hələ də uşaqlarına atalarının Cənnətdə olduğunu deyirik. Deyirik ki, sizi oradan izləyir”.

C.İsmayılov Neftçalada ata-baba yurdunda torpağa tapşırılıb. Ölümündən sonra “Vətən müharibəsi qəhrəmanı”, “Vətən uğrunda” medalı, “Cəbrayılın azad olunmasına görə” medalı ilə təltif edilib.