Erməni terrorçusu, 1963-ci ildə Gorusda anadan olmus Levon Saribekyanın 1998-ci ildə Argentina mətubatına verdiyi müsahibəsindəki insan qanını damarlarda donduracaq etirafları: “Mən 1991-ci ildən Arsaxın özünü müdafiə hərbi hissələrində könüllü xidmətə başlamışam. Türklərə nifrətim hədsiz olub. Biz hamımız inanırdıq ki, hər bir Türkü məhv etməliyik, fərqi yoxdur uşaqdı, böyükdü, bu, bizim bir erməni kimi borcumuzdur”.
HİT.Az NOCOMMENT.az-a istinadən həmin müsahibəni təqdim edir: “1992-ci ilin fevralında biz son hazırlığımızı edirdik. Xocalını ələ keçirmək üçün Stepanakertdə (Xankəndi) hər gün xüsusi təlimlər keçirdik. Bizə kilsədəki keşişlərimiz Türklərin necə murdar qan içən olduğundan danışırdı ki, bu da bizdə olan nifrəti daha da artırıdı.
Fevralın 20-də Zori Balayan yanımza gəldi və bizə xeyir-dua verərək bütün Türkləri qırmağın ancaq erməni xalqına səadət gətirəcəyini və gələcək böyük Ermənistanın qurulmasında mühüm rol oynayacağını dedi. Beləliklə, biz 1992-ci il fevralın 23-də Nuraguha yerləşdik. Bizdən başqa Suriyadan, Livandan, Fələstindən, Fransadan gələn ermənilər də var idi. Fevralın 25-dən 26-na keçən gecə biz Xocalıya hücuma keçdik.
Azərbaycan əsgərləri bizə müqavimət göstərirdi. Biz qarşımza çıxan bütün evlərə hücum edirdik. Yaşından asılı olmayaraq qarşımza çıxanları öldürürdük, çalışdıqca az güllə sərf edirdik. Qorxudan müqavimət göstərməyən qadın, uşaqları avtomatların süngüləri, “ştıknojla”, balta ilə işgşəncə ilə öldürürdük. Bu bizə xüsusi ləzzət verirdi. Öldürdüyümüz hər bir Turk qisasımızın alınması demək idi. Əsirləri sıraya düzürdük və bizə qarşı döyüsənləri yerindəcə öldürürdük. Monqol iyi verən bu Turk itlərini isgəncə ilə öldürüb onların çığırtısını eşitdikcə biz çox zövq alırdıq. Bizə ən zovq verən isə Suriya ermənilərinin gətirdiyi xüsusi alət idi ki, biz o alətlə Türklərin kəlləsini çıxarıb ondan bezek əşyası, siqaret ücün kül qabı düzəldirdik.
Əslən Bakı erməniləri olan Lalazar Babayan və Sumbat Beybalayan sağlam olan uşaq, qadın və kişiləri seçib Stepanakertə aparıb, orada orqanlarını çıxardıb daha cox baha qiymətə xarici ölkələrə göndərirdilər. Biz bütün qadınları zövqlə zorlayırdıq və istədiyimiz kimi onları öldürüdük. Diri-diri yandırır, maşınlara bağlayıb sürüyürdük. Onların dişlərini sökürdük, gözlərini çıxarırdıq, qulaqlarını kəsirdik, yaralarına kislata tökürdük. Onlar qışqırıb ağladıqca biz daha da işgəncə verməyə cəhd edirdik. Ən əyləncəli Türk ölümü isə diri-diri yanan zaman onların çığırtıları idi.
Bütün Xocalının küçələri murdar, iyrənc Türk qanı ilə murdarlanmışdı. Biz istədiyimiz qədər Türk qanı axıtmışdıq və beləcə xalqımızın qisasını bu it kökünə bağlı olan iyrənc Türklərdən aldıq ki, bu da erməni kilsəsinin arzusu idi. Onlar bizə Tanrıdan xeyir-dua almışdı. Türk öldürmək günah deyildi, əksinə böyük bir mukafat idi. Düsünürəm ki, biz bu işdə günahkar deyilik. Biz xalqımız adına olanı etmişik və bundan heç vaxt da peşman deyilik”.
